Şuta tapan çarpılır!

24 turnuva takımının hazırlık maçları değerlendirmesinde sonuncu olduk. 8 de 1 yüzde 14’le bizden daha kötüsü yok. Yıllardır basketbolumuza musallat olan kötü alışkanlık ve algılamaları hala aşamadık. Ataman “karamsar değilim” diyor ama aksaklıkları gideremezse olacak. Özürlerimiz:
A. Çok fazla, hatta usandırıcı şekilde pick&roll’e (perdele devril) dayalı hücum sistemi içerisinde oynuyoruz. Pota altını kalabalık tutan savunmalara karşı devrilen uzun, özellikle Ömer Aşık ya hücum faulü yapıyor ya da yürüme. Üstelikte hiç alışık olmadı şekilde alından potayla karşı karşıya kalıyor. Denk düşerse bir iki fantezi sayı atarsın ama böyle maç kazanılmaz. Uzunlar birbirlerine perde koyarak sürekli boyalı alanda kalmalı.
B. Hücum şeklimiz “spacing” /sete yerleştiklerinde oyunculara bire bir imkânı yaratacak şekilde birbirlerine mesafeli olmalarını sağlamalı. Hazırlık maçlarında katlarda sürekli birbirlerine toslayıp durdular. Uzunlar dışarıya perde yaptıklarında kendi adamını da beraberinde getirdiğinden zaten top sürme becerisi yüksek olmayan oyun kurucular tuzaklara düşüyor topu erken tutup hücumu kilitliyorlar. Çift perdeden atıcı çıkartana kadar mevsimler geçiyor.

70’İ AŞMAK YETMEZ

BOŞ alanda savunma dönmeden kolay sayı bulma“transition”oynayıp şut veya içeri yüklenerek kolay sayı bulmak amentümüz olmalı. Sete set kaldığımızda; 70 sayılık psikolojik saplantı ötesi; reel ön koşul haline gelen maç kazanabilme barajını aşamıyoruz. Uzunlarımızda koşabildiğine göre; mutlaka yüksek ritmde “koş, koş, at” oynamalıyız. Aman burada ki ‘at’tan, ‘savur’ anlaşılmasın. Uzunların trailer/takipçi geldikleri, fast break kanallarının sağlı sollu doldurulduğu ne güzel formatlar vardır. Yeteneksiz D’Arjanton tv yorumcularının yarattığı ters algılamayla “isabet duasına” çıkarak “21” oynamayı bırakında; adam gibi basketbol oynayın. Bu arada Enes Kanter ve Ersan İlyasova’yı çok arayacağız. Onlar olsaydı madalya garantiydi. Şimdi gruptan çıkmak bile sıkıntılı.