Kaybolan marşımı geri istiyorum!

“Bugün 23 Nisan, bayramı hepimizin (2)

Geçti o kara günler, açıyor pembe güller
Ağaçların altında şarkı söyler bülbüller…

Coşkun bir kanımız var, ünlü tarihimiz var (2)
İleri arkadaşlar Atamızın sesi var
Cumhuriyet uğrunda büyük bir andımız var…

İlkokulda okuduğum 60’lı yılların başlarında, benim kuşağım,
“nihâvend bir şarkıyı çağrıştıran bu marşı” söylerdi.
Hattâ hafızam beni yanıltmıyorsa;
Radyoda çalınan kayıtta, bu marşın içinde, bir kız çocuğu,
hayli heyecanlı bir tonda, şiir de okurdu.

Sonra…
Sonrası karışık! En azından ben bilmiyorum.
“Bu marşı, birileri yok etti…”
Yerine, başka sözlerle başka marşlar icat edildi.
Buradan kimseyi incitmek istemiyorum ama,
daha çağdaş düzenlemeler diye araya sokuşturulan besteler,
“ne söz, ne ruh ne de müzikalite” açısından, eskisinin eline su dökemez.

Neden “yok etti birileri” cümlesini kullandığıma gelince…
Tuhaflığa bakınız ki, en inanılmaz, kenarda köşede kalmış,
unutulmuş ezgileri bulabildiğimiz Youtube’da bile, eski marşın bir tane kaydı yok.
Üzerinde fırtınalar kopartılan “Türkçe Ezan” kaydı bile var; ama bu marşın bir örneği yok.

Daha önce de yazdım ama, “bu marşın neden yok edildiğini”,
Ancak bu yaşımda anlamak ve sorgulamak, varsın benim ayıbım olsun.

İşte bu bilinçle; “kaybolan marşımı geri istiyorum!”
Çocukluğumun 23 Nisan Bayramını geri istiyorum!
Hepimizin bayramını geri istiyorum!
“Kara günlerin geçtiği” vurgusunu,
“pembe güller”in kokusunu,
kesilen ağaçları geri istiyorum!
Cumhuriyet neş’esiyle şakıyan bülbülleri geri istiyorum!
“Coşkun bir kan” tarifinin özgüvenini,
“ünlü tarihimiz” övüncünün kıymet bilir tavrını,
Yüzümüzün hep “İleri”ye baktığı ayrıntısını,
“Atamızın”, kulaklarımızdan kaybolmayacak sesini ve anlamını geri istiyorum!

Bütün bunları,
“Cumhuriyet uğrundaki büyük andımız”ın,
“pazara kadar olmadığı bilinsin” diye istiyorum…
Yarın, oturacağım piyanomun başına
ve avazım çıktığı kadar yüksek bir sesle bu marşı çalıp, söyleyeceğim.
Sonra notaya alacağım. Sonra da Youtube’a koyacağım; “terörist”lere inat!

“Bazen bir marş her şeydir…”
Başta öğretmenlerimiz olmak üzere,
bu marşı hatırlayan varsa, parmak kaldırsın; bakalım kaç kişi kaldık?