Başka çıkış yok

İtiraf ediyorum; dün akşam Galatasaray ile Gaziantepspor’un oynadıkları maçın devre arasında futbola inancımı, futbol sevgimi tamamen kaybetmemek için Sunderland-Chelsea maçını seyrederek iman tazeleme yolunu seçtim. Galatasaray’ın hali hazırdaki durumunu tanımlamak için bu sezon tükettiğimiz “kötü” veya “berbat” gibi sıfatları kullanmak gereksiz; “çok acıklı ya, yazık” demek daha doğru olur.
Muslera ve biraz Sneijder dışında profesyonel futbolcu olarak lig maçına çıktığının bilincinde olan tek bir isim yoktu sanki sarı-kırmızılı forma altında. İlk yarıdaki Galatasaray’ın hali başta Hamit ve Selçuk olmak üzere içler acısıydı. Tarık gibi zaten ne işe yaradığını anlamadığım isimlere hiç girmiyorum. İkinci yarıda biraz kıpırdandı ama o kadar; biraz...

HOCANIN İŞİ ZOR

YÜKLENİR gibi yaptı, baskı kurar gibi yaptı, koşar gibi yaptı, hırslanır gibi yaptı... Bu “mış gibi yapmak”tan ibaret oyun, büyük bir şansın da devreye girmesi neticesinde son dakikalarda deplasmandan galibiyet almaya yetti. Fakat herkes neyin ne olduğunun farkında; bu takımın kendine gelmesi için birilerinin oyuncuları omuzlarından tutup kullanıcı ayarlarına dönene kadar sarsması gerekiyor. Bu noktada Hamza Hamzaoğlu’na şans dilemek gerekiyor işte...
Galatasaray’ı takip eden muhabir arkadaşlarımızın, uğradıkları futbol zulmü karşısında mahkemeye başvursalar, “Mesleki yıpranma tazminatını” hak edecekleri türden bir sezonda geldi takımın başına. İşi gerçekten çok zor Hamzaoğlu’nun... Tek avantajı, bir Allah’ın kulunun da çıkıp bu sezonki başarısızlığın hesabını ondan sorma hakkının bulunmayışıdır. Hamzaoğlu kolları sıvayacak, camia saygı ve sevgiyle yanında duracak ama en önemlisi futbolcular ne yaptıklarının, hangi kulüpte oynadıklarının farkına varacak. Başka türlü çıkış yok...