“Mantıklı” hayat, aslında paralı hayat değil mi?

Aşkın geçici olduğu, paranın ise her şeye muktedir bir güç olduğu düşüncesi giderek yaygınlaşıyor. İşte bu genç hanım da kendisi gibi tahsilli olmayan, ailesi zengin olmayan bir genç adamla birlikteliğini sürdürmekte tereddüt içinde.
Onunla her açıdan anlaştığı, birlikte hoşça vakit geçirdiği, onun kendisine değer vermesi sayesinde mutlu olduğu halde “Aileme bunu yapabilir miyim?” diye soruyor.
Kendisi olmayı, özgür iradesiyle mutluluğu seçmeyi düşünmüyor da bunu bana soruyor...
İnsan böylesi bir beraberliğe belki de hayatta bir daha hiç rastlayamayacağını bilmeli.

Zengin kız fakir oğlan aşkı bizimki

İlk kez aşığım galiba. Ama olmamam gerektiğini biliyorum. Bir gün terk edeceğim onu. Ya da ailemi gördükten sonra ezilmekten korktuğu için o terk edecek beni.

Merhaba Güzin Hanım, ben 24 yaşında bir genç kızım. Üniversite öğrencisiyim.
Fazla sosyal bir insanım, neşeliyim, güler yüzlüyüm, girdiğim ortamlarda hep dikkat çekmişimdir ama arkama dönüp baktığımda kocaman bir boşluk görüyorum. Hak ettiğim değeri hiçbir zaman göremediğimi düşünüyorum.
5 sene boyunca birini sevdim, “Bu doğru adam” dedim ama olmadı. Mantığımla hareket ettim, geride bıraktım onu, devam ettim yoluma.
2 hafta önce arkadaş grubumda biriyle tanıştım. Bir mekândan çıkmıştım, içmiştim. Yürüyerek eve kadar bıraktı beni.
Tabii ki eve davet etmedim onu ama telefon numaramı verdim. Çünkü gülüşündeki bir şey çekti beni.
Normalde onunla yürümezdim bile, taksiye biner giderdim. Genelde erkekleri tersleyen biriyimdir, iyi niyetli erkeklerin kalmadığını düşünüyorum çünkü. Ama onunla konuşmak istedim.
İzmir’den buraya abisini ziyaret etmek için gelmiş. O geceden sonra yemeğe çıktık. Birlikte vakit geçirdik.
Kimsenin davranmadığı kadar iyi ve düşünceli bana karşı.
13 yaşından beri çalışıyormuş. Otellerde, restoranlarda çalışmış. Kendi ayakları üstünde durmaya çalışıyor. Olgunluğu, bakış açısı çok etkiliyor beni.
İlk kez aşığım galiba. Ama olmamam gerektiğini biliyorum. Çünkü o lise mezunu. Ben ailesine değer veren biriyim, onları üzemem. Annem lise mezunu olan biriyle görüştüğümü duyarsa tepki gösterir. Ona göre davul bile dengi dengine çalmalıdır.
“Zengin kız fakir oğlan” aşkı gibi bir şey oldu bizimki.

ŞUNU BİLİYORUM; BİR GÜN TERK EDECEĞİM ONU

Aslında İzmir’e geri dönecekti, fakat burada kalıp iş aramaya karar verdiğini söyledi. Tabii ki “Benim için kalıyor” tiplerine girmedim. Çünkü abisi burada ve birbirlerinden başka kimseleri yok.
Ama bir yandan sevindim, bir yandan da üzüldüm. Onunla daha fazla görüşme ihtimali mutlu etti beni. Ona daha çok bağlanma ihtimaliyse yıprattı...
Bir yandan da okulu bitirememenin stresini yaşıyorum. 4 yıllık okulu 6 senede bitiremedim. Uğraşıyorum ama olmuyor. Ne yapacağım, ne olacağım kaygısıyla boşlukta gibi hissediyorum kendimi.
Şimdi hiç olmadık zamanda bir de âşık oldum...
Ne yapacağım bilmiyorum. 2 saattir ayrıyız, şimdiden özledim onu.
Ama şunu da biliyorum, bir gün terk edeceğim onu.
Ben realist bir insanım ve ileride nasıl bir hayat istediğimi biliyorum.
Ya da ailemi gördükten sonra ezilmekten korktuğu için o terk edecek beni.
Sizce ne yapmalıyım? Aşkı da aileyi de bırakıp alıp başımı gideyim, istediğim hayatı mı yaşayayım? Okulu bitirip, bir işe girip, bana ilgi gösteren kılıbık bir adamla evlenerek, hem ailemi mutlu edip hem de zengin hayatımı devam mı ettireyim? Yoksa güçlü bir kız gibi âşık olduğum insanın arkasında olup, gerekirse aileme karşı gelip mücadele mi edeyim? Mutlu mu, mutsuz mu olacağımı bilmediğim bir hayat yolunda mı gideyim?
Kimseyle konuşamıyorum bu konuyu. “O senin dengin değil” laflarını duymak istemiyorum çünkü.
Parasız saadet olacak mı? İstediğimiz tatile gidemezsek, istediğimiz koltukta oturamazsak mutlu olamayacak mıyız? İnsanların “aşk değil, mantık” dediği mantıklı hayat, aslında paralı hayat değil mi? Sen ne diyorsun Güzin Abla?
Rumuz: Mantık=Para