Bu ayrılıkta her iki taraf da suçlu

Sevgili ablacığım, size danışmak istediğim konu, vicdanla ilgili...
Ben iki yıl önce üniversitede tanıştığım kız arkadaşımla evlendim. Ancak kısa bir süre içinde aramızda geçimsizlik başladı. Bir süre sonra da eşim benden ayrıldı.
Bu ayrılıkta iki taraf da suçlu diye düşünüyorum. Onun suçu, çok bencil ve sorumsuz olmasıydı. Ailesi de onu destekledi ve evlendikten sonra evimi basıp, kızlarını, eşyalarını alıp, bir de üstelik bana saldırıp, çekip gittiler. Bir daha da onları hiç görmedim.
Benim suçum ise evliliğimi kurtarmak için hiç çaba sarf etmemem.
Şimdi yaşadığımız o güzel günlere bakıyorum da, o kadar safça sevmiştim ki onu... Nasıl değer verirdim arkadaşlık ettiğimiz dönemlerde ona bir bilseniz... O zamanlar çevremizde ailesi yoktu tabii.
Ama o da bana yalan söyledi ablacığım; ailesinin beni sevmediğini, istemediğini söylemedi.
Beni istememelerinin sebebi hem Kürt olmam hem de kızlarını bir akrabalarına vermeyi planlamalarıymış. Sonradan öğrendim bunları.
Şimdi vicdanım sızlıyor...
Benim her zaman söylediğim bir söz var; hiç kimse kötü insan değildir. Mutlaka onu kötülüğe iten bir şeyler olmuştur.
Keşke eşimle konuşsaydım, belki düzelir, ailesini dinlemez, ayrımcılık yapmaz, yuvamızı yıkmazdı. Belki sorumluluk almasını, bencilliğini yenmesini öğrenirdi. Biz hemen boşanmayı seçtik...
Aslında ben bu konuda biraz daha sakindim ama o hemen dava açtı, acele etti.
Belki beni sevemedi, başka bir sevdiği vardır evlenmek istediği diye düşünmüştüm. Oysa o da evlenmemiş.
Bense bir daha o saf sevgiyi yakalayamam diye bir daha evlenmeyi düşünmüyorum.
Ablacığım sizce gerçekten değişebilir miydi, düzelir miydi, ilişkimizi sürdürebilir miydik?
Rumuz: Pişmanlık

Sevgili oğlum, bence de biraz acele etmişsiniz. Daha doğrusu kızlarını sana zoraki vermiş o aile biraz acele etmiş senden ayrılması için.
Ama madem o da ailesine uymuş, “Ben kocamı seviyorum, ayrılmak istemem” dememiş, o zaman yapabileceğin bir şey yok artık.
Belki zaman içinde ikiniz de birbirinize karşı daha uyumlu olmayı öğrenebilirdiniz ama sen de hiç bir adım atmaya kalkışmamış, ona sorumluluklarını öğretmek için çaba göstermemişsin.
Dediğin gibi iki tarafta da kabahat var. Bu nedenle kendini daha fazla üzme.
İstersen bir süre sonra ona ulaşmayı, konuşmayı bir dene. Seninle görüşmek isterse görüşürsünüz. Bana anlattıklarını ona da söylersin. Evliliğinize yazık olduğunu anlatırsın. Belki o da bunu bekliyordur.
Hâlâ sende gönlü varsa, gelir. Yoksa, artık onu anılarına gömmekten başka çaren kalmaz. Kendini boş yere üzüp durmazsın.
Bu arada sırası gelmişken; şu Kürt-Türk ayrımcılığından, çocuklarımızı sırf bu yüzden ayırmaktan ne zaman vaz geçeceğiz acaba?