Ailem, erkek arkadaşımdan nefret ediyor

Güzin Abla, 16 yaşıma 1 ay önce girdim. Üç yıldır birlikte olduğum biri var. Ayrıca çok baskıcı demeyelim de, bu çocuktan nefret eden, onunla olmamı hiç istemeyen bir ailem...
Erkek arkadaşımla birbirimize çok yakın oturuyoruz. O, çok iyi biri, hiç saygısızlığı yok. Sadece geçmişte okulda bazı sorunlar yaşamıştı, sırf bu yüzden ailem ondan nefret ediyor.
25 yaşında evli bir ağabeyim, eylülde evlenecek olan 28 yaşında bir ablam var. Annemle babam şu aralar beni unutmuş durumda, sürekli onlarla ilgileniyorlar.
Aslında bu her zaman böyle oldu ya da ben öyle hissettim.
Kimseye içimi açamıyorum, bir sorunum olduğunda konuşup paylaşacak kimsem yok.
Onlarla konuşmaya çekiniyorum, kızarlar da bir daha asla dışarı çıkarmazlar diye.
1 saat önce anneme patladım, “Yeter artık benimle de ilgilen biraz, sana ihtiyacım var” diye ama bana “Sırf cuma günü izin almak için yapıyorsun bunları, biliyorum ama göndermeyeceğim seni” dedi.
Cuma günü erkek arkadaşımla evime çok yakın olan bir alışveriş merkezinde buluşacaktım. O da çok bunaldı benim izin alamamamdan. Beni bırakacak diye çok korkuyorum.
Çok bunaldım, her gün ağlıyorum. Ağlamaktan başım ağrıyor artık.
Ne yapmam gerek, bana bir öneride bulun lütfen, yalvarırım...
Sırf ailem yüzünden, değer verdiğim birini kaybetmek istemiyorum.
İnternette, blog’larda çok yazı okudum, benimle aynı yaşta, hem de daha büyük olup da böyle sorunlar yaşayanlar var ama kimse benim kadar bunalmamıştır, eminim.
Sırf bu baskıdan kurtulmak için başka şehre gitmeyi bile düşündüğüm oldu.
Ne olur bir akıl ver; kime içimi döksem “Ortam kötü, ondandır” diyorlar. Ama ben çok iyi biliyorum ki, ondan zarar gelmez.
Onu annemle tanıştırmayı bile göze aldım, ablamla da. Ki ablam annemden daha katıdır ama bu katılıkları sadece evde belli oluyor. Gerçekten hem ikiyüzlüler hem de herkesin arkasından konuşuyorlar.
Söyle ne yapmam gerek, nasıl ferahlayacağım ben? Evden ayrılmayı bile düşündüm ama yapamıyorum. Nasıl kurtulacağım?
Rumuz: Lütfen acele

Güzel bebeğim, henüz çok genç olsan da aşka tutulmuş, hayatının erkeğini bulduğuna inanmışsın.
Bu beraberliğin üç yıldır devam ettiğini söylediğine göre, 13 yaşından beri birlikte olmalısınız.
Bu çocukluk aşkına çok fazla önem verdiğin ortada. Ama sonuçta ikiniz de çocuk sayılırsınız. Ailenin seni korumaya çalışması çok doğal değil mi?
Henüz reşit bile değilsin. Üstelik o genci tanımıyorlar, neler olabileceğini bilmiyor, endişe ediyorlar.
Önünüzde çok uzun bir hayat var, bu beraberliğin devam etmesini elbette ben de isterim. Çocukluk aşklarının bazen çok mutlu evliliklere dönüştüğünü de görmezden gelemem. Ama ya her şey istediğin gibi gitmezse?
Bak şimdiden onun isyan halinde olduğundan ve senden uzaklaşabileceğinden söz ediyorsun.
Bu açıdan haklı da olabilirsin, çünkü seven insan görmek, yakın olmak, konuşmak, sohbet etmek ister, özler. Bu da çok doğal, değil mi?
Sen ona çok güvenebilirsin ama hayat tecrüben ne kadar ki kızım?
O gerçekten de çok iyi bir genç olabilir ama istemeden de olsa senin için sorunlar yaratabilir. O da sen de çok tecrübesizsiniz çünkü.
Evden ayrılmaktan bahsediyorsun, nereye, kime gideceksin? Sokaklara mı düşeceksin?
Sana düşkün olmadıklarını düşündüğün ailen belki de senin onlara karşı bu tavırlarından dolayı kırgın ve rahatsızdır.
Yine de senin başına bir şey gelecek diye korkular yaşıyorlardır.
Onları bu kadar üzmeye ne hakkın var?
Biraz daha sabret, biraz daha mantıklı davran. Ailenle zıtlaşmayıp gönüllerini alırsan, arada bir dışarı çıkmana elbette izin vereceklerdir.