Aile baskısı ilişkimizi bitirdi

Merhaba Güzin Abla, yalvarırım bana cevap ver, 35 gündür kendimi yiyip bitiriyorum.
Öncelikle kız arkadaşım da ben de 18 yaşındayız. 6 buçuk ay süren bir ilişkimiz oldu. Her şeyin ilkini beraber yaşadık. Anlatamayacağım kadar güzel günlerimiz oldu.
Ancak ben öfke kontrolü olmayan biri olduğum için başka şeylere sinirlenip sinirimi onun üstünde atıyordum.
Ve bu yüzden iki kere ondan ayrılıp sabahına tekrar barıştım. Fakat ikinci kez barıştıktan sonra ailesine barıştığımızı söyleyemedi.
Ablaları kız arkadaşımla bir akşam konuşmuşlar, biz kötü şeyler yaşadık sen de yaşama gibisinden. Kız arkadaşım da kafaya takmış, sabah karın ağrısından dolayı hastaneye gitmişler.
Doktor da “stresten olmuştur” demiş. Ablaları ve annesi, ona benden ayrılması için baskı yapmış. Hastaneden gelir gelmez bana “ayrılmamız gerekiyor” diye mesaj attı.
Olaylardan sonra her gün aradım konuştuk. İlk günlerde telefonda karşılıklı ağladık. Beni sevip sevmediğini sordum “bunun cevabını şimdi veremem, yoksa bu yaptıklarımın hiçbir anlamı kalmaz ama sen cevabı biliyorsun” deyip durdu bana.
Üç kere okul çıkışına gidip ağladım gözlerinin önünde ama hiçbir tepki vermedi. Durdu ve sadece yüzüme baktı.
15 gün önce yine telefonla konuşurken annesi benimle konuştuğunu gördü ve benim numaramı engellettirdi. Bunun üzerine aramadım, sormadım ama ancak dört gün dayanabildim.
Dört gün sonra özel numaradan aradım, açtı ve sesimi duyunca kapadı. Ardından bir kere daha aradım. Bu kez, “Arama diyorum sana. Eğer bir daha ararsan annem açacak telefonu” dedi ve yüzüme kapadı.
Bir kere daha aradım ve annesi açtı. Annesine yaşadıklarımı anlattım. Ama annesi, “olmuyorsa zorlama, kız sana 2 kere şans verdi, düş artık peşimizden” tarzı kalbimi kıran laflar etti.
Bu sırada kız arkadaşım “anne yapma, dur” gibi şeyler söylüyordu arkadan. Büyük ihtimalle telefonu annesi zorla almıştı eline. O günden sonra ne aradım ne de sordum.
Arkadaşlarım ve ailemle konuştuğumda hatalı olduğumu anlattılar. Onu aramamamı, yokluğumu hissettirmemi söylediler. Ama ben eğer böyle olursa beni unutmasından korktuğumu söyledim.
Kız arkadaşım biz ayrıldıktan sonra internet üzerinden başka erkekleri takip ediyor. Arkadaşlarıyla buluşup internete fotoğraf yüklüyor. Arkadaşlarım beni kıskandırmak için olduğunu söylediler.
Daha ne zamana kadar arayamayacağım, soramayacağım onu bilmiyorum.
Güzin Abla çok kötü durumdayım. Ya beni bir daha aramazsa ve beni unutursa?..
Rumuz: 96

Mektubunu okuyunca 18 yaşında olduğuna inanmak çok zor geldi bana oğlum. Satırlarından öyle bir ifade yansıyor ki, sanırsın mahallenin bıçkın delikanlısı!
Bir de tutup “Öfke kontrolü olmayan biri olduğum için başka şeylere sinirlenip sinirimi onun üstünde atıyordum” diyebiliyorsun.
Ne öfkesi, ne kontrolü, ne siniri oğlum? Senin yaşında bunlar ne büyük laflar böyle?
Hem sinirini onun üzerinde atıyordum, derken neyi kastediyorsun? Ona şiddet mi uyguluyordun yoksa?
Ya da kaba mı davranıyordun, kalbini kıracak bir şeyler mi yapıyordun? Baksana hastanelik bile olmuş...
İşte kızın artık seni ısrarla istememesinin asıl nedeni bu olmalı, yoksa aile baskısında arama boş yere. Belki annesi gerçekleri görmesine yardımcı olmuştur sadece. Kim evladını üzen birine karşı iyi niyetle yaklaşabilir ki?
Oğlum kendini şöyle bir toparla istersen, henüz o kadar gençsin ki, eğer delikanlı olmak istiyorsan, önce sevdiğin kıza saygılı davranmalısın.
Yalnız ona değil, tüm kızlara karşı önce saygıyla yaklaşmayı öğrenmelisin. Öyle, öfke kontrolüm yok, gibi havalara da girme bakalım, bu hiç de hoş değil. Yaşın ne, başın ne?
Kendini kontrol etmeyi öğrenemezsen, sonra maazallah bir gün bu öfke sorunun, sert bir kayaya çarpar, başına dert açar sevgili oğlum.