Öyle bir terziydi ki... Kahkaha dikerdi, gözyaşı teyellerdi

Ve o kültür kumaşından ne kahkahalar dokumuştur bize...
“O benim yarımdır” dediği Zeki’yi ilk defa böyle tarif edince diğer yarısı Metin:
“Çok marifetli bir adamdı. Terziliği bile vardı. Zeki başarılı bir sanatçıydı. Kısa ömrüne çok başarı sığdırdı.”
Ancak ölünce öğrendim terziliğini.
Terzilik zor iştir. Konfeksiyona, Twitter’a gelmez. Karikatürü yapılamaz.
Kahkahaları kalbinden dokuyacaksın.
Sonra içine gözyaşından teyeller atacaksın.
Hatırlayın, kış günü soğukta... Elleri cebinde, kahkahanın tam ortasında bir gariban olacaksın...
Saf. Tertemiz. Sahici.
Uyanıkları, kurnazları, vurguncuları, tefecileri kahkahanın tam ortasında gözyaşıyla vuracaksın.
İşte öyle bir terzi yani.
Kendi kendinin terzisi Zeki.
Ne çok ihtiyacımız varmış gülmeye...
Ölünce anlıyoruz, öyle mi?
Zeki Abi... Kim bilir şimdi neredesin...
Şarlo mu karşıladı acaba?
Haneler oyununu yaptı ya...
“Gülhane Hattı Hümayunu okunurken aznif oynayan” Karagöz de karşılamış olabilir.
“Siz” diye hitap etmiştir muhtemelen.
Arka sıralardan Pembe Panter...
“Çekilin, ya ehli komikler” diyen bir Dümbüllü’nün sarılması vardır mutlaka.
Ne çok özlemiş gülmeyi...
O yüzden inadına ağlamayın.
Çıkarın en güzel elbiselerinizi.
Kahkahalarımızın gizli terzisi öldü.
Allah rahmet eylesin.