Evin bahçesinde tahta bir sandalye... İki kişi koluna girmiş... Boynu hafif bükük. Gözleri yere bakıyor... Bir baba toprağa bakıyor... Anne yok... Baba bize öyle bir bakıyor ki... O bakışlar fotoğraftan çıkıp kalbime saplanıyor. İnsan gidip oğluna sarılmaya utanıyor... Şehit babası... Osmaniye... Evin bahçesi ana-baba günü. Herkes bir şeyler söylüyor... Dualar... O ortada oturuyor. Yanında bir asker. Elini tutmuş. Ne söylese boş... Çünkü duymuyor... Başı öne eğilmiş, toprağa bakıyor. Ve o babanın bakışları üzerime kurşun gibi yağıyor. Oğullarımızı koklayarak uyuyoruz... Ellerimizle besliyoruz... Süt oluyoruz. Su oluyoruz. Öperek, koklayarak büyütüyoruz... Sonra böyle oturup kalıyoruz... Osmaniye’yi, Kayseri’yi görünce bugün başka bir şey yazmak gelmedi içimden. Seçim geyikleri, tahminleri, iktidar oyunları, tek başına iktidar... Çok başına koalisyon senaryoları genzimi yaktı... Gözyaşlarım yüzüme sığmadı... Bugün başka bir şey yazamadım... O babanın bakışlarında tıkanıp kaldım... Allah rahmet eylesin yavrularımıza...
