2015

İyilik için bu kadar çok dua edilip de...
Bu kadar acıyı, ihaneti ve haksızlığı aynı anda yaşamak...
Üzdü beni.

* * *

Bu yıl o kadar çok bağırdık ki, şairler sessiz kaldı.
Yeni bir şair çıkmadı mı acaba?
Yani şöyle...
Cemal Süreya’nın hatırına bir “Aşk”...
İsmet Özel’in tarihine bir “İsyan”...
Ece Ayhan’a doğru TEOG’suz bir “Ortaokul terki”...
Sezai Karakoç’tan “Ölümün cesur körfezi bir balkon” ...
Ya da...
Atilla İlhan için Fatih’te eski bir gramofon bile çalmadı mı?

* * *

Sanki şairler sessiz kaldı bu yıl.
Güfteler solunca notalar da eksik kaldı.
Çığlık çığlığa bir şiir dinleyemedik.

* * *

İyi bir beste, hayatımızı değiştirecek bir roman...
Gözyaşı halinde bir film çıktı mı içimizden?
Neden yılın son günü aklımda yok hiçbiri?
Ne olur birisi hatırlatsa bana... Bu yıla haksızlık ettiğimi çekinmeden yüzüme vursa.
Ve böylece bu yılın son ayıbı da bana kalsa...

* * *

Ama biliyorum ki iyi şeylerle hatırlanmalıdır geçen her yıl.
Mesela kızım üniversiteyi bitiriyor. Oğlum bir yaş daha büyüdü. Sesi çatladı. Hayatın ilk filizi bir ergen...
Okyanusta 1000 mil yelken yaptım.
Aşkın, ihtimam dalgasında, saygıyla nasıl yükseldiğini daha iyi anladım.
Ay ışığını ve güneşi ilk kez böyle yaşadım. Sadeliğin görkemini kavradım.
Sadun Bora abimizin bir yaza veda partisini daha gördüm.
O (Superman) oldu biz boş vermeyi denedik.
Dostlarımdan memnunum. Sürprizlerim de olmadı değil.

* * *

Ve en önemlisi...
Kimseyi bilerek kırmadan. Yalansız. Ve coşkulu bir yıl daha geçirdim.
Çiçeğin açtığını, yaprağın düştüğünü fark edebildim.
Kahkahalarım da eksilmedi.

* * *

Ve şimdi hepinize...
Nefret ve öfkeden uzak, yalansız...
İhanetin hâkim olmadığı...
Yaratıcılığın ve sanatın yükseldiği, kuşkunun ve paranoyanın tükendiği...
Sağlıklı ve bereketli bir yıl diliyorum... Aramızda saygı ve ihtimam eksik olmasın.